"Jonge mensen krijgen een kans"

De eerste stappen op de werkvloer zijn vaak aarzelend. Je bent nog onervaren, misschien net pas klaar met je opleiding. Bij STEVIG nemen je collega’s je onder hun hoede en helpen jou om stevig in je schoenen te staan. En zelfs door te groeien als je dat wilt, zo vertelt regiebehandelaar Ellen Frunt.

Ellen is GZ-psycholoog. Ze werkt bij STEVIG als regiebehandelaar en heeft vooral contact met mensen met een intellectuele beperking die klinische behandeling opgelegd hebben gekregen van de rechter, na het plegen van een zedendelict. En daar komt best veel bij kijken!

“Samen met collega’s van andere disciplines voer ik de regie over het behandeltraject dat iemand bij ons komt volgen. Ik overleg en zet de lijnen uit. Dat doe ik iedere dag met zowel patiënten als collega-behandelaars. Met patiënten praat ik bij, we maken samen afspraken en reflecteren op gevolgde therapieën. Ook heb ik veel contact met mensen die op de klinische afdelingen werken zoals sociotherapeuten en vaktherapeuten. En uiteraard schakel ik met andere regiebehandelaren en psychiaters.” Behalve al dat overleggen doet Ellen ook nog aan diagnostiek en behandeling van patiënten.

Vervolgens heb ik via STEVIG de GZ-opleiding gedaan en nu ben ik bezig met de opleiding tot klinisch neuropsycholoog, die een verdere specialisatie betekent in mijn loopbaan. STEVIG heeft daarvoor de mogelijkheden geboden en voorwaarden geregeld. Het is echt een fijne organisatie die mensen vanaf hun afstuderen de mogelijkheden biedt om door te groeien.”

Ellen doelgroep is best een spannende, vindt ze zelf. “Maar het past wel bij wie ik ben. Ik heb na mijn opleiding tot orthopedagoog gekozen voor een meer forensische specialisatie. Ik ben met name gefascineerd door het extreme gedrag dat deze doelgroep vertoont en vraag me altijd af wat iemand ertoe brengt te doen wat hij doet. Het is een soort puzzel die je moet oplossen. Er zitten zoveel verschillende kanten en perspectieven aan gedrag! Die nieuwsgierigheid zit bij mij als gedragswetenschapper ingebakken.”

Extra leuk vindt Ellen het contact met haar doelgroep. “Het zijn mensen die vaak direct communiceren. Zonder opsmuk meestal. En ondanks hun intellectuele beperking weten sommige patiënten veel van zichzelf. Het kan bijvoorbeeld zomaar zijn dat wij weken lang uitvoerig onderzoek doen naar iemands vaardigheden en beperkingen en de uitkomsten daarvan bespreken met de patiënt, waarna die doodleuk zegt “Ja, dat weet ik ook allemaal wel, dat had je toch ook gewoon kunnen vragen?”. Dat zet je met beide benen op de grond, helpt om kritisch naar je eigen handelen te kijken en om het zo simpel mogelijk te houden.”

Ellen weet dat ze niet iedereen kan helpen. “Je hebt soms te maken met zaken waar je geen invloed op hebt. Een beperking kun je niet weg behandelen, en dat hoeft ook niet, en niet iedereen wandelt hier weer vrolijk naar buiten de wijde wereld in. Je probeert te behandelen wat mogelijk is en tegelijkertijd erkennen dat er risico’s blijven die je niet in de hand hebt. Tussen die twee uitersten probeer ik iemands leven weer op de rit te krijgen zonder gevaar voor anderen. Die koorddans is ook iets dat mijn werk zo leuk maakt.”