Stevige praat door Rosanne: Dat telefoontje dat ik verwachtte, maar niet wist wanneer.

17 okt. 2021 om 16:13

Ik ben op mijn werk als ik dat telefoontje krijg. Dat telefoontje dat ik verwachtte, maar niet wist wanneer. Hoewel ik rondjes loop door de vergaderruimte waar ik op dat moment ben, ben ik als aan de grond genageld. Dit was niet waarop we hadden gehoopt.

Ik ga zitten en jullie luisteren

In een razend tempo komen allerhande vragen en gedachten voorbij. Wat is nu goed om te doen? We weten het niet. En dat hoeft ook niet, want we weten dat we er voor elkaar zijn.

Nadat het gesprek beëindigd is, slaak ik een diepe zucht en ga naar mijn afspraak. Nog voordat ik iets kan uitbrengen, lopen de tranen over mijn wangen. Ik ga zitten en jullie luisteren. Ik zie dat het jullie raakt, maar jullie blijven bij me. En verdragen mijn verdriet. Opnieuw komt de vraag - wat is nu goed om te doen?

Ik ben vergeten je te berichten. Jij mij gelukkig niet.

Ik besluit een rondje te gaan wandelen. Jullie vragen of ik wil laten weten als ik weer terug ben. Natuurlijk wil ik dat. Ik voel jullie bezorgdheid en tegelijkertijd respect voor wat nu goed is voor mij. Ik beloof een appje te sturen als ik terug ben.

Onderweg kom ik mijn collega tegen en vraag of hij even wil meelopen. Ik heb het blijkbaar toch nodig om even tegen iemand te spuien. En hoewel je er eigenlijk geen tijd voor hebt, loop je mee en luister je. Voordat het volgende overleg begint, loop ik nog een stukje alleen. Als ik dan net gesetteld ben in de vergaderruimte waar ik eerder rondjes liep en toch als aan de grond genageld was, krijg ik jouw berichtje. ‘Ben je nog aan de wandel?’.

We zijn er niet alleen voor onze cliënten en patiënten.

Ik ben vergeten je te berichten. Jij mij gelukkig niet. Ik laat weten dat ik er weer ben en bedank je. Jouw ‘Natuurlijk!’ verwarmt mijn hart. We zijn er niet alleen voor onze cliënten en patiënten. We zijn er ook voor elkaar.