Stevige Praat, Polikliniek Tilburg met Nanda en Tom

Ons werk is heel divers, wat maakt dat we goed met elkaar moeten afstemmen om elkaar te kunnen vinden. In dit werk gaat de relatie vóór informatie.

We komen in kwetsbare situaties terecht die je kunt vertalen in een behandelvraag. Als SPV voel ik me heel erg gesteund en heb veel vertrouwen in mijn collega’s. En dat is maar goed ook want dit is werk dat je niet alleen doet.

Als ik vanuit mijn rol een behandeling uitzet die geschikt kan zijn in de thuissituatie weet ik dat mijn collega's hier dat ook kunnen dragen. Samen brengen we die behandeling dan tot een zo goed mogelijk eind. Zo kunnen wij als STEVIG de cliënt van dienst zijn. We zorgen er samen voor er weer grip op het leven ontstaat.

We hebben een hecht team, ook buiten werktijd. We gaan regelmatig padellen samen, we gaan met driekwart van het team naar Paaspop, we hebben regelmatig contact en er is een hoop gezelligheid ook na werktijd. Daar word ik als sociotherapeute heel blij van.

Toen ik hier begon was ik SPV- in opleiding. Het viel mij op dat iedereen samen met het broodtrommeltje op schoot de lunch eet. Daar zat ik dan als leerling, tussen de GZ-psycholoog en de psychiater. Persoonlijk vind ik het heel fijn om zo te kunnen werken. De cultuur hier is informeel en open, en iedereen is makkelijk benaderbaar. Dit zorgde er bijvoorbeeld voor dat ik destijds in mijn ontwikkeling als SPV- in opleiding snel heb leren schakelen tussen de verschillende disciplines. Ik kreeg ook direct positie en voelde me meteen serieus genomen.

Zoals gezegd gaan wij regelmatig padellen met het team. Ook dan komt de werkverhouding goed naar voren. We werken intensief, gelijkwaardig en in alle openheid samen. Zowel bijvoorbeeld de psychiater als de stagiaire staan in het veld. En ongeacht wie dat punt maakt, het telt net zo hard. Zo zien we dat ook in de behandeltrajecten die we samen en met elkaar uitzetten.

De psychiater heeft de input van de SPV nodig. En de SPV heeft de input van de therapeuten nodig om iets te kunnen betekenen in de thuissituatie wanneer dingen stroef lopen. Je hebt elkaar dus hard nodig en dat aspect zien we terug als we samen sporten.

Je hebt dan allemaal je racket in de handen maar het maakt echt niet uit wie scoort. Het punt is het enige dat telt, niet degene die hem maakt. Op eenzelfde manier zorgen we ook bij onze cliënten voor grip op het leven.

Nanda Brans (Sociotherapeute) en Tom Flohr (sociaal psychiatrisch verpleegkundige), STEVIG