Stevige Praat met Patricia: nooit te laat voor een carrièreswitch

Het borrelde al een jaar of vier voor Patricia de knoop doorhakte, vertelt ze. “Je kent die knagende twijfel misschien wel: Is mijn werk leuk genoeg om nog jaren te doen?” Dat lag niet aan de kern van haar werk: vormgeving vond ze nog altijd heel leuk om te doen. Maar alles eromheen, dat begon te wringen. “De verantwoordelijkheid voor mijn personeel, de opdrachten die niet altijd even uitdagend waren, de agenda die te vaak te vol zat.” Dus ging ze verder als eenpitter, nam alleen nog werk aan waarin ze haar creativiteit echt kwijt kon en zorgde voor meer ademruimte in haar dagen.

Tot zover de veranderingen. Voor dat moment. Anderhalf jaar later kwam Patricia’s professionele toekomst in een stroomversnelling. “We vonden toen een fijne woonplek voor onze jongste zoon, die een lichtverstandelijke beperking (lvb) heeft. Jarenlang was ik niet alleen zijn moeder, maar ook zijn therapeut. Het was heerlijk dat ik vanaf de verhuizing weer vooral mama mocht zijn!” Maar Patricia ontdekte al snel: die ongediplomeerde therapeut, die zat nog in haar en die wilde aan de slag.

“Ik stuurde zeven sollicitaties naar zorginstellingen die mensen zochten. Met de boodschap dat ik exact nul passende diploma’s had, maar wel jarenlange ervaring met de lvb-doelgroep.” Patricia rekende nergens op, maar kreeg van vijf organisaties het aanbod voor een leerwerkplek. “Dat had ik dus nooit verwacht. Nu moest ik nog kiezen ook - tussen verschillende zorginstellingen en tussen verschillende opleidingen.”

Het aanbod van STEVIG sprong er meteen uit, qua doelgroep tenminste. “De begeleiding van volwassenen met een licht verstandelijke beperking en psychiatrische en/of gedragsproblemen: geweldige uitdaging! Heerlijk om hun ‘schil’ eraf te pellen en te ontdekken wat eronder zit.” Maar ze moest daarvoor de opleiding doen tot verpleegkundige (mbo-4). “En dat leek me dus helemaal niks”.

Patricia begon tóch aan de opleiding. En was al snel volledig om. Op het Summa College kwam ze terecht in een ‘psychiatrie-klas’, met medestudenten die werken bij zorginstellingen met een vergelijkbare focus als die van STEVIG. Patricia: “Verpleegkunde is zoveel meer dan verzorging rond het bed. Medicatie bijvoorbeeld, vind ik ontzettend interessant: Wat is de wisselwerking tussen medicijnen en gedrag? Zo wordt in de klas steeds de link gelegd tussen de theorie en onze praktijk.”

Op haar werkdagen draait Patricia diensten op Het Kruispunt, de dagbehandeling van locatie Oostrum. “Cliënten gaan daar aan de slag met hun leerdoelen en oefenen op sociaal contact en samenwerken met andere cliënten. Het Kruispunt heeft daarvoor tal van ‘behandeltools’, bijvoorbeeld licht industrieel werk, sport of het onderhoud van het terrein. De cliënten kunnen ook werken in de winkel of in de keuken - dat is waar ik meestal mijn diensten draai. Ik vind het geweldig om hen te begeleiden!”

Patricia heeft er een volle werkweek aan. Maar, zegt ze: “Als je zorgt voor een goede planning, en de discipline hebt om je daar ook aan te houden, is het prima te doen.” Meestal dan, want ze had twee keer een ‘stille paniekaanval’. Dat overkwam haar toen het thuis wat rommelig liep, zoals dat nu eenmaal af en toe gebeurt in het leven. Ze slikte het weg tot ze op haar werk kwam: “Mijn collega’s maakten meteen ruimte voor me vrij, zodat ik de schoolopdrachten onder werktijd tóch nog kon afronden. Zoals ze ook altijd voor me klaar staan als ik vragen heb. Voor hen ben ik niet de zoveelste leerling, maar hun eigen, waardevolle collega. Het team draagt mij, zo voel ik dat echt!”